ABOUT
Vera Meulendijks’ work exists at the crossroads of analog imperfection and digital precision. In a world that constantly strives to perfect what the human hand can achieve, Vera seeks to celebrate imperfections instead. These ‘mistakes’ – created through both analog and digital processes – offer depth and honesty that technology cannot replicate. Vera is fascinated by how these boundaries can be crossed, and how the natural and the artificial can complement, collide, and merge.
Movement plays a key role in the work, where fleeting moments are captured. Fluidity and chaos are transformed into patterns and solid materials, finding a balance between randomness and control in an attempt to capture the elusive. Vera’s exploration of form takes an analytical approach, driven by a curiosity about how structure and pattern can stimulate the senses. She looks into the scientific and mathematical aspects of primary forms and how these interconnect within both synthetic and natural contexts.
Vera works with industrial materials, transforming their cold, functional nature into crafted objects that evoke wonder and excitement. In the realm of color, she embraces extremes: shades may clash, reinforce each other, or inevitably blend. Composition and perspective are essential in the work, where optical manipulation creates unexpected layers and invites curiosity.
Time plays a quiet role, with elements of melancholy and nostalgia appearing like colored memories – fragile, erratic, and just out of reach. The work brings a light playfulness that breaks through the seriousness, adding a slight unpredictability, as if inviting the viewer to engage with what seems lost.
This work is not merely a critique of artificiality or perfection; it is a celebration of movement, imperfection, and the power of material and form to tell stories. Glass, a material Vera often uses, is neither fully solid nor liquid, but both at once. This realization – that what is considered ‘standard’ is not always fixed – invites us to embrace the unknown and the intangible, not as something to fear, but as an opportunity to think and feel differently.
[NL]
Vera Meulendijks’ werk bevindt zich op het grensgebied van analoge imperfectie en digitale precisie. In een wereld die voortdurend streeft naar de eindeloze optimalisatie van wat de menselijke hand kan bereiken, ligt de focus juist op het vieren van de imperfecties. Deze ‘fouten’ – ontstaan door zowel analoge als digitale processen – bieden een diepgang en eerlijkheid die technologie niet kan repliceren. Vera is geïnteresseerd in hoe deze grenzen overschreden kunnen worden, hoe het natuurlijke en het kunstmatige met elkaar kunnen dansen, botsen en samensmelten.
Beweging speelt een centrale rol in haar werk, waarbij vervluchtigende momenten bewaard moeten worden. Vloeibaarheid en chaos worden geordend in patronen en vaste materialen, balancerend tussen willekeur en controle in een poging om het ongrijpbare vast te leggen. Het onderzoek naar vorm volgt een analytische benadering, gedreven door nieuwsgierigheid naar hoe structuur en patroon de zintuigen kunnen prikkelen. Vera onderzoekt de wetenschappelijke en wiskundige kant van primaire vormen en hun onderlinge verbindingen binnen het synthetische en de natuur.
Vera werkt met industriële materialen, die zij transformeert van hun koele, functionele aard naar ambachtelijk vervaardigde objecten die opwinding en verwondering oproepen. Binnen kleur zoekt ze uitersten op: tinten kunnen tegen elkaar aan wringen, elkaars positie versterken of onvermijdelijk samenvloeien. Compositie en perspectief spelen een cruciale rol in haar werk, waarin optische manipulaties onverwachte lagen en verwondering oproepen.
Tijd speelt een sluimerende rol in haar werk. Melancholie en nostalgie sluipen binnen als gekleurde herinneringen – fragiel, grillig en net buiten bereik. Het werk brengt een lichte speelsheid die deze ernst weet te doorbreken, wat een lichte onvoorspelbaarheid toevoegt, alsof het uitnodigt om te spelen met wat verloren lijkt.
Het werk is niet enkel een kritiek op kunstmatigheid of perfectie; het is een viering van beweging, imperfectie en de mogelijkheid van materiaal en vorm om verhalen te vertellen. Glas, bijvoorbeeld, een materiaal waarmee Vera werkt, is niet vast of vloeibaar, maar zowel vast als vloeibaar tegelijkertijd. Dit besef – dat wat normaal gesproken als ‘standaard’ wordt gezien niet altijd vaststaat – biedt een uitnodiging om het onbekende en ongrijpbare niet als iets om bang voor te zijn te zien, maar als een kans om anders te denken en te voelen.